en gülünmemesi gereken yerde gelen gülme

ya allah affetsin cenaze de gülmüştüm..

çok ama çok zor bir durumdur. en nefret ettiğim kendi kötü günümde başıma geldi. ben ilk kez bir yakınımı dedemi kaybettim iki sene olacak bu yaz. o yüzden ne yaşanılır nasıl acı çekilir o süreçte neler olur bilmiyordum. her şey çok hızlı ve çok yavaştı. sancılı ve zor günlerdi. dedemin vefat ettiği gün yani defnetmeden önceki gece ev kalabalık biz perişan otururken kuzenim ‘bir daha hiç gülemeyeceğiz’ dedi. ve buna inanıyorduk. bizde ilk bir hafta cenaze evi kalabalıktır. yakınların seni yalnız bırakıp gitmezler. cenazenden 3-4 gün sonraydı sanırım. babaannemin kardeşi olan teyzemizin huzursuz bacak sendromu varmış. kadının atak yaptı hastalığı stresten ve tam karşımızda bacağı sallanıyordu. günlerdir ağlamaktan harap olan biz gülmeye başladık. sessiz hıçkırıklarla gülme krizine girmiştik ve kuzenimle kendimizi durduramıyorduk. kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim. vücudum benden bağımsız histerik bir şekilde gülüyordu. o kadar utanmıştım ki. çünkü en olmadık yerde acı çekerken yaşadım bu durumu. allah bir daha başıma vermesin ve kimseninse başına gelmesin. . kıssadan hisse hayatta hiçbir şeye asla dememeli. bir daha gülemeyeceğiz derken çok geçmeden rabbim bize gösterdi. o mutluluk gülüşü değildi ama sonrasında mutluluk kahkahaları da attık. ve her kahkaha attığım günün gecesinde kuzenimin lafı geldi aklıma..

kolay kolay ağlayan biri olmamamla birlikte, biri ağladığında gelen gülme hissiyatım var. bunun olayın komik olmasıyla uzaktan, yakından bir ilgisi yok arkadaşlar. ağlama olayı ben de dikkat dağınıklığına sebep oluyor, dağılan dikkatim ise duygu zıtlaşması yaratıp gülmeme sebep oluyor. herkesin sinemadan ağlayarak çıktığı o güzelim dram filmlerinden her seferinde gülerek çıktım.. bu da böyle bir problem işte.

dedemin mezarını kazarken bir gülme tutmuştu beni, affet dedem